YUNGIB NG PATIBONG (ISYU NG KABATAAN)

'Di ko alam kung paano ako iginiya ng tadhana

Patungo sa yungib na ako ay nalulula

Na kung anong sarap nito sa panlasa't pandama

Ay siya ring kasingpait, kayhirap kumawala

Panandaliang saya't ligayang walang katulad

Pagsisisi'y kapalit pagkat 'di nararapat sa patawad

Pagkatapos mapuno ng pagkalugod ang katawan

Puso'y pinipigsa ng dusa, konsensya't, kadiliman

Kay lalim ng aking binagsakan

Tila kutitap ng alitaptap, ang liwanag sa kalangitan

Binalot ng anino aking buong kapaligiran

Gaano man kalakas ang sinag hindi pa rin ito naaarawan

Mahigpit na nakakadena't, sarili'y pinandirihan

Nakagapos sa ideyang, ito ba'y kasuklam-suklam?

Dahil sa tunay na kaligayaha'y nabulag nang di inasam

Subalit, pilit na iniaangat kinasasadlakang kasarinlan

Kinukumbinsi ang sariling madadaig din

Mula sa pagkatuyo ng naturang panahon at dahon

Sa pagkauhaw't tigang na hiyawan ng laman

Ngunit, hindi sapat upang mapanatag nang tuluyan

Gaano ba ako ngayon ka-makasalanan?

Kamay, mata, maging isipang noo'y uliran?

Nangungulila ako sa inosenteng pakiramdam

Magmula nang ako'y mahulog sa 'sang kweba na siyang sa sikmura ngayo'y laging kinakalam.

Kung maaaring umiwas, piliting sumakay

Sa bugso ng init ay 'wag patatangay

Langit sa pandama, ngunit isang nagbabalat-kayong patibong sa ilalim ng kaakit-akit na hubad na maskara.